Salbabida

"Ano ba naman "to, sabi ko maanghang eh!" Lakas niyang mag-tantrum at nagwalk-out ba naman. Pero a few seconds after, bigla na lang siyang b.u.malik at hinatak ako habang nakaupo ako sa harap ng PC.

"Wait, libre na lang kita." Aya niya sa akin. "But then...may parusa ka mamaya." Tang-ina, yung hagdan na naman iyan for sure.

Kapalit ng lahat ng chips at chocolates at ice cream na kinuha ko, I became a willing slave for him again. I don"t even think na parusa iyon no, maybe the dessert? Buong araw lang sa amin yung townhouse, not giving a d.a.m.n about the world, after all wala naman kaming bayad dito kahit buksan pa lahat ng air-con. (Ang weird lang sa kanya, he doesn"t like opening them when we do it. Gusto niya dama yung...init.) Kaysa naman mag-motel kami, gastos pa.

Pero nasubukan na rin namin iyon. Sa kanya nga ako natuto, eh. Bago siya umuwi sa kanila for the weekend dadaan muna kami sa motel malapit sa school. Medyo awkward nga lalo na when we see those straight couples waiting for their room, mas lalo na kapag kinukuha niya yung susi para sa akin. It felt like mukha siyang pedo na ewan, pero for him, wala siyang paki. He beams with pride.

Nung nalaman niyang mahilig ako sa anime, nagkaroon rin siya ng dahilan na pumunta sa bahay.

"Punta ako diyan...pcopy ako ng anime." Text niya sa akin noon. Dati kasi puro Fairy Tail at Naruto lang ata alam niyang panuorin, kaya sa akin siya nakikitanong ng mga bagong uso.

"Ha? Sira ka ba?" Kahit kailan di ako nagpapunta sa bahay dahil di minsan anong oras umuuwi nanay/tatay ko. Lalo na kapag fubu, di ako pumapatol kapag walang place.

"Sige na, please? Bored ako eh."

"Wala ka bang balak umuwi sa inyo?" Malamang naghahanap lang siya ng dahilan para makipaglandian. Siya pa, lagi niyang bukambibig na busy siya sa papers at exams niya.

Iba talaga gayuma niya, napapayag rin niya ako, wala rin namang tao sa bahay nung dumating siya. Nakikopya nga siya ng anime, pero ang kinaloka ko talaga eh yung pinaglalalagay niyang hentai sa laptop ko. Ewan ko ba sa trip niya. Siyempre doon rin naman nauwi iyon...until bigla na lang may k.u.matok sa gate. Buti na lang nakjeans pa kami pareho"t nakapagbihis kami agad else...patay.

t.i.ta ko lang pala. "Kaklase ko..." Pakilala ko sa kanya. Di na siya nagtanong pa, medyo inosente rin kasi iyon.

Sa lahat ng nangyari sa amin, di namin napagusapan kahit kailan ang pag-ibig. Love, the greatest euphemism para sa kalibugan. The ultimate license para makipag-holding hands ka sa daan kahit napakcheesy, manlibre kahit halos wala ka nang pamasahe pag-uwi at suwayin ang utos ng nanay mo na huwag magpgabi kahit sarhan ka na niya ng pintuan.

Napagusapan na namin lahat, mula sa anong pakiramdam ko na mag-isa lang akong anak, paano siya umamin sa mga magulang niya na gay siya, at kung bakit di mawala ang galit ko sa mga religion. Pareho kasi kaming Born-again noon - siya nagsisimba, ako hindi. Hindi ko na rin kasi matagalan yung mga sinasabi ng mga pastor; buti na nga lang pati mga magulang ko di na rin active. Buti na nga lang di niya ako inaya sa Destiny o sa Victory o sa whatever, at least nirespeto man lang niya ako in that aspect.

May mga pinatulan na rin naman ako bago siya, pero di naman seryoso iyon lahat. Short-time, trip-trip lang, kfubu sa PE, LDR, ganun. Sa lahat ng iyon, di ko talaga masabing nin-love talaga ako sa kanila. Para bang in-love ako para lang masabing may krelasyon ka. Pero kay Justine, ewan ko ba, kahit wala kaming label, parang ang gaan ng pakiramdam ko sa kanya.

Kung out nga lang ako noon, siya yung tipong tatapangan ko sarili ko para ipakilala siya sa magulang ko, kahit na itakwil nila ako. Hindi naman sa naisip ko talagang gawin, pero ewan. Yung sungki niyang ngipin, yung mga ew.a.n.g tantrum niya, yung panlilibre niya sa akin at pagtututor kahit di ko naman hinihingi, yung pagsundo"t paghihintay niya sa A.S. kahit gabi na pasok ko, it shows how he cared for me.

I never dared to ask, kasi sa akin noon, di ako ready to get into a relationship. Patapos na kasi acad year noon at kung wala akong malipatang course, kick-out na ako sa university. So todo focus ako noon sa pag-aaral, with him being a welcomed distraction. One day, inaya na lang niya ako bigla sa UP Fair - may tickets kasi siya, tapos nagkataong Valentine"s Day pa. Iba nga naman kapag may koneksyon.

Naalala ko pa itsura niya - plaids, jeans, chucks, tayo-tayo yung buhok na ewan with matching earrings. He was at his best that night.

"Saan mo balak lumipat?" Tanong niya sa akin.

"Baka sa BA..." Sabi ko, without even thinking what I"ve said. "Total yun din naman gusto kong course dati eh, saka magaling naman ako sa accounting."

"Naku, sana makapasok ka diyan..." Matipid niyang sagot habang naglalaro siya ng darts sa isa sa mga booth. I should have known better, kung pinansin ko lang sana yung mukha niya at hindi kung paano siya nakbull"s eye. "Don"t worry, kaya mo iyan. Ikaw pa, tutee kita eh!"

Habang k.u.makanta yung mga indie bands, paikot-ikot lang kami"t nagtatatakbo sa maputik na Sunken Garden. Muntik pa nga niya akong ayain sa wall climbing, pero di niya ako mapilit else ihuhulog ko siya pababa. Nauwi na lang kami sa freedom wall, nagiisip ng isusulat.

"Ang korni naman ng sinulat mo." Sana makapag-shift na ako, ganun kpreoccupied utak ko noon. Kinuha niya yung marker sa akin, sabay nag-doodle sa isang gilid. Dalaw.a.n.g bilog, tapos naging mukha, parehas may salamin. Obvious naman na kami yung dinrowing niya.

At siyempre, ang di dapat mamiss sa fair na Octopus Ride. Isa pa "to sa mga bagay na di ko maimagine na magagawa ko kung di siya kasama ko. Medyo slow at chill lang yung ride habang pataas kami"t sumasakay yung ibang pasahero.

"Yung drawing..." Tanong ko habang paakyat kami. "Anong trip mo dun?"

"Bakit, masama?" b.u.malik na naman ang pagka.s.sumero ko, gaya nung una kaming magkita. Alam ko kasi gaano siya ktorpe eh, paanong wala siyang lakas ng loob na magsalita kung feeling niya awkward.

Tanaw na yung buong campus habang pataas yung ride. Napansin ko para bang linalapit niya yung mga paa niya sa akin, na para bang may pinapahiwatig siya. At bigla na lang, out of all things...

"Kapag tinanong ba kita mahal mo...w...whoooooa!" Nagpaikot-ikot lang yung upuan namin, pabilis ng pabilis yung ikot na para bang ihahagis kami anumang oras.

"Oo! Whooooooo!" Nakalog ata utak ko noon at iyon ang nasabi ko kahit di ko naintindihan ano bang tanong niya. At kahit mahilo-hilo na kaming pareho, nagawa pa niya akong halikan. It was the best kiss I had; paano ba naman confirmation na kung anong meron sa amin. Yun lang naman hinihintay ko, ang magkaminan. Ang may panghahawakan na kami. Na kami na talaga at wala nang pwede bang lumandi sa aming iba. Ikaw lang, sapat na, ika nga ng mga jeje.

Hindi niya ako inaya, to my surprise. Sinamahan lang niya akong maglakad sa oval hanggang sa sakayan ng bus, holding hands habang nakababad sa liwanag ng mga ilaw. Feeling namin okay na lahat, na tuloy-tuloy na, hanggang sa dumating yung balita sa akin isang araw.